Tanrı herkesi eşit yaratmadı...Eğer öyle olsaydı şuan hissettiğim kaostan çok daha büyük bir kaosun içinde kalacağımı bilirdim. Birşeyler inadına olmuyor. Hayat çok zorluyor,sınıyor. Delip deşip geçiyor. Derinleştiriyor,zorlaştırıyor... Artık tamam bitti derken iki gün kandırıp yine yine aynı arsız yüzüyle karşıda duruyor. Neydi alıp veremediğimiz ? Yada neydi beni böylesine beklentiye sokan şeyler? Çok mu zordu yada yokmuydu? Anlatması mı yoksa anlaması mı zor ben bilemedim... Büyük bir duygu yoğunluğunun içinde kaybolan ümitlerimin peşindeyim... Sahi o ümitler nerdeydi?? Ne zaman benimleydi? Hatırlıyorum. Hiç uzak değil ama yakında değil. En ufak birşeyde tuzla buz olan kalbime anlatabilmekse mümkün değil. Tanrı beni böyle yarattı. Güçlüklere karşı az dayanıklı kitleden. Hemen yenilen,pes eden,gözyaşlarına esir olan. Ve ben Tanrı'nın diğer yarattığı güçlü olan kısmından kendimi saklamaktan şuan ümitsizlik denizinde boğuluyorum...Kurtarıcım gelir mi yada kurtarıcı o mudur onu bile bilmiyorum. Bir sürü saçma sapan şarkı sözü kulağımda dönüyor hepsi benim bu saçma sapan döngümü anlatır gibi sanki. Şu akıllanmayan başıma inat. Çok mu zor değişmek? Evet. Peki değişmek istemek. Ona iki kere evet!
Birine hayat adamak çok mu saçma. Beklentiler,gelmeyen sözler,işitilen onca azarlar... Peki bunlardan sonra tamir olmayan o kalp düşünülür mü? Sanmam. Tamamen umutsuzluk da değil bu bir arayış bir bekleyiş... Uzun upuzun bi inanış. Benim inanma biçimim belkide!
Herkesin farklı olduğunuda bile bile aynı inançla birine bağlanmak nedir? Bir sürü isim geliyor aklıma... Hepsi hakaret boyutunda.Hepsi haksızlık bana ,belkide hepsi benim için anlamsız içi boş bomboş belki. Çünkü insan bildiğini okur. Aklıyla düşünüp ama ona yinede hükmeden bi insan olamamak acı.. Kalple savaşa girmek çok mantıksız. Upuzun saçma bir serüven. Olduramayacağını bilsende peşinden koşulsuzca gittiğin,kendini durduramadığın bir yol. Bitmek bilmiyor,sabırsa artık bana uğramıyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder